Natężenie oświetlenia – podstawowe wzory

Kolejnym parametrem stosowanym w technice świetlnej jest natężenie oświetlenia. Jest to iloraz strumienia świetlnego padającego na elementarną powierzchnię S, zawierającą dany punkt, do wartości tej elementarnej powierzchni.

Inaczej mówiąc, natężenie oświetlenia jest to ilość światła padająca na powierzchnię, liczona w konkretnym punkcie.

Obliczanie natężenia oświetlenia metodą punktową

Poniższy rysunek przedstawia sytuację, w której punkt P na płaszczyźnie poziomej jest oświetlany przez pojedyncze źródło S.

Rys. Natężenie oświetlenia w punkcie powierzchni

Przekształcając przedstawione wyżej równanie i przy założeniu punktowości źródła światła, możemy otrzymać wzór na natężenie oświetlenia w postaci:

gdzie:

Ep – natężenie w punkcie P rozważanej płaszczyzny [lx],
I – światłość w kierunku punktu P [cd],
r – odległość źródła do punktu P [m],
– kąt między normalną n i kierunkiem padania światła,
h – wysokość źródła nad rozważaną płaszczyzną [m].

Średnią wartość natężenia oświetlenia na danej powierzchni uzyskujemy, dzieląc sumę natężeń oświetlenia w poszczególnych punktach, przez liczbę tych punktów.

Natężenie oświetlenia to kluczowy parametr określający warunki świetlne panujące we wnętrzu. Normy oświetleniowe od lat zwracają na niego uwagę i zalecają określone jego wartości dla określonych stanowisk pracy.

Z praktycznego punktu widzenia wartości natężenia oświetlenia określane są z wykorzystaniem programów komputerowych. Programy te posiadają bazę danych fotometrycznych opraw oświetleniowych, które wykorzystuje się do przeprowadzenia obliczeń. Przykładami tego typu programów są: Dialux, Relux, Calculux. Natomiast w istniejących pomieszczeniach odpowiednimi miernikami przeprowadza się pomiary natężenia oświetlenia.